Medikolegal davaların başlıca konuları mesleki sorumluluk ve etik uygulamalardır. Obstetrik ve perinatal yönetimler 'iyi uygulama ve kötü uygulama' alanları içermektedir. Obstetri, kötü klinik uygulamalar ve getirdiği olumsuz sonuçlar açısından uzmanlık alanları arasında hala ilk sıradadır.
Yıllar içinde, sağlık çalışanlarının eğitim düzeyi ve hastaların artan sağlık durumu farkındalığı, doktor-hasta arası ilişkilerdeki değişiklikler, kanıta dayalı tıp olarak da bilinen tıbbi bilimsel ilerlemeler, iyi uygulama ve kötü uygulama kavramlarının genişletilmesine ve sistemleştirilmesine katkıda bulunmuştur.
Obstetrik uygulamaları da kapsayan sağlık hizmeti, bilinçli ve / veya bilinçsiz şekilde uygulanan 'savunma tıbbı' kavramıyla ciddi derecede ilişkilidir. Farklı bir açıdan değerlendirildiğinde, hasta için değil klinisyen için en iyi olanı aradığı için, savunma tıbbının kötü uygulamayı temsil ettiği de söylenebilir. "İyi uygulama”’yı neyin oluşturduğunu tanımlamak daha zordur. Hedefler oldukça açık olsa da, hastalıkta ve sağlıkta 'iyi sonuçlar' elde etmenin yolları sadece bilimsel değil, davranışsal, tutumsal, inançsal ve sosyoekonomik olarak da çeşitlidir. Dahası, obstetri uygulaması, sadece kadınla değil, iki (ve bazen daha fazla) birey ve bunların komplike etkileşimlerinin dinamikleriyle de uğraşması nedeniyle daha da zor hale gelmiştir.
