Psikiyatrik rehabilitasyon çalışmaları, 1970’li yıllarda ağır ruh sağlığı sorunları olan bireylerin tedavisinde kurum bakımının sonlanmasıyla ihtiyaç olarak başlamıştı. Ülkemizde ruhsal sorunları olan bireylere verilen bakım ve tedavi hizmetlerinin tarihsel süreci, başlangıçta her ne kadar farklı olsa da Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Hastanelerinin kurulmasıyla coğrafi olarak bölge temelli bir hizmet anlayışıyla yapılanmıştı. Seksenli yıllarda, bu kurumlarda verilen bakım hizmetlerinin gözden geçirilmesiyle, uzun yıllar boyunca gerçekleşen zorunlu yatışlar ve “depo hastane” olmaları hali kısmen sonlansa da ağır ruhsal bozukluğu olan hastaların ihtiyacını karşılamaktan uzaktı. Toplumdan uzak kalan bireylerin yeniden toplum içinde yaşamlarını sürdürebilmesi, toplumsal yaşama katılmaları, aynı zamanda ilaç ve diğer tedavilerin sorumluluğunu üstlenebilmeleri beklenenden çok daha zordu.
Birey ve toplum arasındaki ilişkinin düzenlenmesi, kişinin beslenme, barınma gibi fiziksel ihtiyaçlarının karşılanması, çalışabilmesi, sosyal ilişkiler kurabilmesi, yakınlarının desteğinin sağlanması ve maruz kalınan damgalamanın sonlanması gibi birçok işleve gereksinim vardı. Bu işlevler hastalık nedeniyle ya da kurumsallaşma sonucu uzun yıllar toplumdan uzak olan yaşamları sırasında kaybolan özelliklerdi. Bireylerin ihtiyaç duydukları yetileri kazanmaları, topluma katılımlarının sağlanabilmesi için başlayan çabaların, bugünkü toplum temelli hizmetler ve sosyal içerme çalışmaları ile psikiyatrik rehabilitasyonun temelini
oluşturduğu söylenebilir.
